Landschapsfotografie op de flanken van de Etna
Fotograferen op een vulkaan: er zijn weinig landschappen uitdagender voor een landschapsfotograaf. Grillige vormen, intense kleuren, begroeiing die fel afsteekt tegen een zwarte achtergrond; op de flanken van een vulkaan als de Etna is echt álles anders. Ook wat betreft de fotografische techniek. Want hoe zorg je er bijvoorbeeld voor dat je foto’s goed belicht in zo’n zwartgeblakerd landschap? Ik ging in 2018 voor de fotoreis naar Sicilië op verkenning op de hellingen van de Etna. Om bijzondere plekken in kaart te brengen voor surrealistische landschapsfoto’s, zwarte low-key-opnames en fraaie detailfoto’s. In deze blog doe ik mijn verhaal.
Lopend op de helling van de vulkaan de Etna, op Oost-Sicilië, draaien de fotografische radertjes in mijn hersenen op volle toeren. Er is zoveel dat ik in beeld wil brengen, dat ik moeite heb met kiezen. Loop ik eerst naar die grillig gevormde lavabrokken? Buk ik naar dat eenzame polletje gras te midden van het vulkaangruis? Of ga ik eerst maar voor een mooie overzichtsfoto, met de witte neus van de vulkaan op de achtergrond? Misschien eerst maar eens de omgeving op me in laten werken. Fotograferen begint nu eenmaal altijd met kijken.
Op de zwarte flanken van de Etna vormen berkenstammen een mooi motief voor landschapsfotografie
Vulkanische bommen
Tussen het vulkanische gruis zie ik vulkanische bommen liggen, door de Etna uitgespuugde brokken lava die al tollend in de lucht afkoelden, en zo hun aparte spindelachtige vorm kregen. Wie er ooit op gewezen is, zal ze voor de rest van zijn leven direct herkennen.
Verder voor me uit, vlak langs het pad, zie ik een bosje berkenbomen staan. Prachtig hoe de witte stammen afsteken tegen de zwarte achtergrond. In het najaar zullen daar nog eens de gele herfstkleuren bij komen. Als daar geen interessante foto’s te maken zijn, dan weet ik het niet meer. Echt een plek om te onthouden voor de fotoreis. Én om de tijd te nemen, straks met de groep.
Fotograferen op een vulkaan: dan zie je ineens een rendier op de baby-krater
Na het berkenbos neem ik een afslag rechts omhoog. Ik loop een baby-krater op, een geëxplodeerde roestbruine puist halverwege de Etna, die nog het meest weg heeft van een grote berg donker gravel met een deuk erin. Hij moet gevormd zijn toen de hoog oplopende druk van de magmakamer onder de vulkaan een uitweg naar buiten heeft gevonden, via een zijwaartse breuk in de vulkaan. Te zien aan de nog spaarzame plantengroei kan het niet meer dan enkele decennia geleden geweest zijn dat de krater gevormd is. Boven wordt ik getrakteerd op een surrealistisch aandoend uitzicht, met de onherbergzame gruishoop van de kleine krater als voorgrond. Na een paar stappen over de rand kom ik langs een klein, noodlijdend boompje. Het is verwaaid als een Antilliaanse divi-divi; alle takken wijzen naar één kant. ‘Rendier!’, schrijft een vriendin als ik de mobiele versie van de foto die avond op Instagram post. Inderdaad, het boompje lijkt op een liggend rendier, dat had ik zelf helemaal nog niet gezien! Abstracte kunst, made by vulcano Etna! Aan de fotograaf om deze in het landschap te ontdekken. Ik kan niet wachten om hier met een groep terug te komen.
Ook fotograferen op een vulkaan? In oktober is de eerstvolgende fotoreis naar Sicilië en dan gaan we natuurlijk ook uitgebreid fotograferen op en rond de Etna!
Verwaaide boom bovenop een baby-krater van de Etna.